Mixer, Karaköy’deki sergi mekanında 14 Ocak’ta başlayıp 27 Şubat 2022 tarihinde son bulacak olan Coulisse sergisine ev sahipliği yapıyor. Seçki, Eda Öztürk’ün küratörlüğünde hazırlanan ve Betül Aksu, Bilal Yılmazel, Burak Delier, Ceren Su Çelik, Dilek Winchester, Ece Eldek, Gökçe Hiçyılmaz, Ömer İpekçi & Francesco Romero & Francesca Gotti ve Tayfun Gülnar’ın çalışmalarına yer veren bir karma sergi.
Serginin küratör metnini okuduğumda biraz karamsarlığa kapıldığımı itiraf etmek isterim. Nitekim akışkan modernite gibi oldukça geniş bir sahada ele alınabilecek bir mefhumun kavramsal çerçevesini oluşturduğu bir sergi, herhangi bir yolla kulpuna oturtulmuş eserlerin herhangi bir şekilde yan yana getirilmesi ile de sonuçlanabilirdi. Haliyle sergiye “Biz işleri bulalım, temayı bir şekilde uydururuz a canım!” yaygın tavrından muzdarip bir korkuyla gittim. Lakin bunu sevinçle söylüyorum ki yanılmışım.
Akışkan Modernite Nedir?
Öyle sanıyorum ki sergiye geçmeden önce Zygmunt Bauman’ın ortaya attığı bu kavramdan biraz bahsetmek isabetli olacaktır. Bu kavram, kabaca Bauman’ın modernite sonrası dönemi tanımlamak için postmodern yerine önerdiği terimi ifade eder. Bauman’a göre çağdaş toplum, bütün dinamikleri ile beraber öylesine değişkendir ki onun bu belirleyici unsuru ancak bu şekilde tanımlanabilir. Tarihsel gelişmeler ışığında “katı” olan modernitenin “sıvılaştığı” ve her türlü kesinliğin yerini belirsizliğin kesinliğinin aldığı bir nizam öngörülür. Bauman’a göre artık eski deneyimlerin insan yaşamı için uygun olmadığı, fakat yeni yaşam kiplerinin de henüz icat edilmemiş olduğu bir “fetret devri” içerisindeyiz.
Umarım Bauman’ın akışkan modernitesini açıklamaya çalıştığım bu paragraf, Coulisse sergisine dair çekincelerimi anlatabilmeme hizmet etmiştir. Çünkü fark ettiğiniz üzere bu kavram, çağdaş yaşamımız içerisindeki bütün konseptler üzerine düşünebilmemize olanak sağlayan bir bağlamı ifade ediyor. Yani mülteci krizinden tutun bireyin rollerine, ekolojik krizden tutun devlet-yasa-birey ilişkisine kadar her konuya akışkan modernite üzerinden eğilmek mümkün. Haliyle herhangi bir alandaki herhangi işler, bu çatı kavram ışığında ittire kaktıra birbirine bağlanabilir. Fakat Coulisse sergisinde göreceklerimiz kesinlikle bu değil.
Sergi, vadettiğini seyircisine sunabiliyor. Bunun kulağa çok basit gelse de oldukça kuvvetli bir yaratıcılık ve zihin genişliği isteyen bir meşgale olduğunu düşünüyorum. Sergiyi gezdikten sonra ulaşabildiğim işlerine göz gezdirdiğim ve kendisiyle sohbet etmeyi çok arzuladığım Eda Öztürk’ün Coulisse sergisinin küratörlüğüne kusursuz bir ciddiyet ve entelektüel birikimle eğildiğini söyleyebilirim.
Coulisse sergisi, Bauman’nın akışkan modernitesinin yarattığı geniş çerçeve içerisinde işaret edilmiş noktalara çarpıcı bir şekilde isabet ediyor; toplumsal aktörlerin zaman-mekan deneyimi, gündelik hayat etkileşimleri, bireyin kimlik inşası ve emek süreçleri… Sergide yer alan bütün işler, bu alt başlıklar düzleminde belirsiz ve güvencesiz akışkanlığın doğasında kendi anlamlarını yeniden kazanıyorlar. Bu anlamlanış; heykel, enstalasyon, video, fotoğraf ve koku gibi farklı üretim biçimleri ile beraber seyircisini hem sanat piyasasının hem de toplumsal alanın dinamikleri üzerine yeniden düşünmeye itiyor.
Görevlilerinin misafirperverliğini ayrıca şık bulduğum Mixer’in sergi mekanındaki Coulisse sergisini deneyimlemenizi şiddetle tavsiye ederim.
Kapak Fotoğrafı: Ceren Su Çelik, Terkedilmiş Mahalle, 2021
